Dromenland

Gisteravond liep ik rond een uur of zeven langs Florencia en zag daar een dakloze man  liggen slapen op het bankje, alsof hij al jaren wist dat dat dé plek is om even weg te dommelen. 

Langs Florencia lopen is nooit zomaar een wandeling — zeker niet als je weet wat daar ooit stond. Waar nu mensen hun espresso drinken en hun ijsje likken, stond vroeger gewoon een Shell-tankstation. Geen grap: je kon er je auto voltanken én een hoorntje halen in één stop.

In de jaren tachtig verdween dat tankstation, mede dankzij wethouder Adri Duivesteijn, en kreeg de Torenstraat haar terras terug. Goede keuze, want tot op de dag van vandaag bruist het daar.

Florencia groeide uit tot de huiskamer van Den Haag. Iedereen schuift aan: kunstenaars, studenten, opa’s met hun kleinkinderen. De koffie kost allang geen 25 cent meer zoals in 1962, maar de sfeer is nog net zo warm en open als toen.

Het begon allemaal in 1932, toen Edoardo Talamini met een simpel ijskarretje zijn droom tot leven bracht. Zijn citroenijs is inmiddels legendarisch — en leeft nog voort, zelfs nadat hij op tragische wijze om het leven kwam tijdens het maken ervan.

En wie in de winter nog langskomt, weet: Florencia is nooit echt stil. Je hoort er verhalen. Over duiven, dromers en Den Haag zoals het echt is — ongefilterd, eerlijk en vol karakter.

Haagse straatfotografie door een veelzijdig oog
Remco Zwinkels studeerde fotografie aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag en aan de Fotovakschool in Apeldoorn. Hij begon zijn loopbaan als pers- en architectuurfotograaf. In de afgelopen jaren heeft hij zich verder verdiept in reportage-, vastgoed- en portretfotografie. De foto’s op deze pagina maken deel uit van zijn Haagse straatfotografie, meer van zijn werk kun je zien op remcozwinkels.nl.